Het oudste echtpaar van Heino?

Samen zijn ze 200 jaar. Zij: Derkje van der Kolk-van der Klippe is 101. Hij: Gerrit van der Kolk is nu 99 en wordt dit jaar 100. Samen zijn ze 75 jaar getrouwd. Hoe bijzonder is dat?! 

Ik mocht ze een bezoekje brengen, wat een prachtig paar, het was een genoegen om in hun gezelschap te zijn. Derkje komt van een boerderij in Lemelerveld uit een gezin van 12 kinderen. Ze is daar naar de lagere school geweest en daarna ging ze “in betrekking”, dan moest je hard werken en alles aanpakken. Op zeker moment kwam ze in Heino te werken. Ze had één zondag per maand vrij. Dan ging ze naar de meisjesvereniging van de kerk. Daar stonden dan altijd jongens te wachten. En ja, daar heeft ze Gerrit ontmoet. 

Gerrit is geboren in Laag Zuthem, ook op een boerderij, in een gezin van acht kinderen. Hij ging naar school in Heino en vond werk in de landbouw. In Heino ging hij naar de jongelingsvereniging van de kerk. De jongelingen en de meisjes zagen elkaar graag, en waar anders kon je elkaar ontmoeten dan in het verenigingsleven? Gerrit zag de mooie Derkje, ze had prachtig kastanjebruin haar, vertelde hij (”dus daar viel u op?”) “nee, dat kreeg ik gewoon toe”. In 1947 trouwen Gerrit en Derkje. Ze vertrekken naar Loenersloot. Daar woont al een zus van Derkje en daar is werk voor Gerrit in de landbouw en, wat een geluk, meteen een huis erbij. Daar zijn hun 4 kinderen geboren: 2 meisjes en 2 jongens en allemaal met die prachtige kastanjebruine krullen.

Intussen beleefden ze van alles, het was vooral aanpakken en niet zeuren: het waren de jaren na de oorlog: de tijd van de wederopbouw. Derkje had haar handen vol aan het gezin; er waren immers nog niet veel apparaten om het huishouden te vergemakkelijken. Gerrit heeft verschillende banen gehad, niet alleen in de landbouw, maar ook in een houtzagerij en als postbode. Dat vond hij mooi werk: postbode, af en toe kwam je op het goeie moment en kreeg je een kopje koffie aangeboden of kon je even iemand helpen: een pot opendraaien of iets zwaars verplaatsen bijvoorbeeld. 19 jaar heeft hij de post bezorgd.

Met pensioen in 1985 betekende: weer terug naar het oosten, naar Salland, achter de IJssel. Dat was een hele overgang, van het intussen steeds drukkere westen van het land naar het toch iets kalmere oosten. Maar ze vinden al weer snel hun draai in de bekende omgeving. Ze zijn actief, maken een mooie reis naar twee broers in Canada, zien en beklimmen zelfs de Eiffeltoren in Parijs en maken busreisjes met de soos. Gerrit maakt lijstjes, stoofjes en kistjes met kunstig houtsnijwerk, Derkje houdt van lezen. En met de auto bezoeken ze kinderen en kleinkinderen.

Gerrit fietst nog graag, soms wel 20 kilometer. Maar alleen als het mooi weer is. Er staat een grote foto van alle nakomelingen op de schouw. Ik tel er 24, maar dat verandert steeds zegt Derkje, het zijn er nu al 25. De tijd gaat door en het leven wordt wat moeilijker, het lijf wil niet altijd meer. “Sinds twee jaar hebben we ook geen auto meer, het zicht werd te slecht. Aan alles komt een eind” is hun nuchtere constatering. Gerrit is mantelzorger voor Derkje en gelukkig is er hulp bij de dagelijkse verzorging en er is een traplift en een magnetron, want “koken doe ik niet”, zegt Gerrit. ’s Middags een dutje en ’s avonds nog een dutje. De één op de bank en de ander op bed. De dagen worden anders als je ouder wordt. Er verandert zoveel en zo snel dat ik soms denk: “Is het wel waar?” zegt Derkje. “Oud worden is niks, dat wil iedereen, maar oud zijn is niet altijd makkelijk”. Dat klopt wel denk ik, maar zo oud worden als deze twee, zo hartelijk en met humor naar elkaar en een grapje tussendoor. Beiden zijn helder van geest en belangstellend naar hun omgeving. “Het is nu zo’n rare tijd, wij hebben de oorlog meegemaakt, dat was een rare tijd, maar zoals nu is ook wel heel raar met die corona. De kinderen en de klein- en achterkleinkinderen mogen niet komen” zegt Derkje. “Maar er komen andere tijden, binnenkort mag er weer meer. Dan komen de kinderen en de kleinkinderen weer”. 

Wat een bijzondere mensen. Lieve Gerrit en Derkje, hartelijk gefeliciteerd met jullie 75-jarig huwelijk en bedankt voor jullie verhaal. Ik wens jullie nog mooie jaren samen, met allen die jullie lief zijn.

Janine Oosterhuis