Ruurd Hallema: Van nature een optimist

BORNE - Door de jaren heen heb ik al veel mooie momenten met beide mogen beleven. Yvonne en Ruurd Hallema; twee kunstzinnige en creatieve mensen, afkomstig uit het zuiden des lands, waar beiden zijn geboren, maar die zich gesetteld hebben en zich happy voelen op Twentse bodem in Hartje Borne.

De samenwerking tijdens het project Boomkamps Garden met zijn beeldentuinen, die jammer genoeg tot het verleden behoren, maar heel bijzonder ook het jarenlang samen deelnemen en organiseren van het Twente Bal, de klootschietwedstrijd tussen kunstenaars, politici en prominenten uit het bedrijfsleven. De strijd tussen Oost en West. Toen ik de afgelopen maand In de aanloop naar de dodenherdenking op 4 mei nog eens door mijn plakboek bladerde, zag ik ‘Niet vergeten’, een oorlogsmonument ontworpen door Ruurd Hallema van 4 april 1995. En nu is het alweer 2021; de jaren gaan snel voorbij, ik stelde mij ook de vraag: hoe zal het met Yvonne en Ruurd Hallema zijn? Dus deed ik navraag, toog even naar Borne en lees.

Ruurd vertelt:
Jaaaa... en dan ben je ineens 67. Bijna 70. Het gekke is dat zowel Yvonne als ik ons jeugdig voelen en eigenlijk ons ook zo gedragen. Door ons werk, Beeldhouwer [Ruurd ] en galeriehouder [Yvonne] hebben we een buitengewoon interessant en rijk leven mogen leiden. Veel op pad, veel onder de mensen en buitengewoon veel leuke dingen mogen beleven. In heel Europa hebben we mooie beelden mogen maken en plaatsen. In steden en op plekken zoals rotondes, bij de mensen in de tuin en ook bij interessante bedrijven. Ook als gezin was het altijd erg plezierig en is het nog steeds. Twee fijne mooie en lieve kinderen met dito partners die wij ook als onze eigen kinderen in het hart hebben gesloten. En dan de rijkdom van twee kleinkinderen, wat wil een mens nog meer....En dan ineens... Oeff, lukt het bukken een stuk minder. En is dat nou echt een grijze haar? Bij mij? En pfoeee dat beeld tilde ik normaal gesproken toch zo op, moet ik daar nu al de kraan bij gaan gebruiken? Een steekkarretje voor die doos wijn? Kom op zeg die pak je toch even?

Ons hele leven hebben Yvonne en ik keihard gewerkt met veel succes en vooral met veel plezier. Maar dan ineens voel je dat het toch anders begint te worden. Dacht je vroeger eigenlijk nooit of althans erg weinig aan doodgaan, nu besef je dat het jou ook ineens kan overkomen. Als we ‘s morgens de krant lezen dan is er bijna elke dag wel een keer de opmerking dat er een bekende is heengegaan. En dan slaat de schrik af en toe wel even om het hart... Kijk dat je een nieuwe knie gekregen hebt alla, dat kan een keer toch? Maar nou begint ook die tweede toch steeds meer pijn te doen als we met Floris wandelen. Zouden wij nu toch ook aan het slijten zijn? Worden wij nu toch echt oud? En ook wij hebben natuurlijk het nodige meegemaakt, ook qua gezondheid. Maar ach, daar sta je toch niet zolang bij stil.

En dan die namen... Hoe heet die man ook weer die dat ene beeld, je weet wel met die dinges op zo’n voetstuk van hoe heet die steen ook weer. Het geheugen is echt een ding hoor. En als we dan ’s avonds wel eens mijmeren over ons leven, over vroeger, je ouders, je jeugd dan zie je nu ineens, ja we zijn ouder geworden. Maar, we gaan door. We blijven ons jeugdig gedragen, die hippe broek en dat kekke jurkje met die hoge hakken eronder houden we er gewoon in. En wat een rijkdom is het zo’n fantastische vrouw te hebben! Mocht ik nog wel eens wat piekeren, is Yvonne altijd opgewekt en weet altijd in alles het mooie te zien! Het woord genieten is een sleutelwoord bij ons! Zolang we het kunnen zullen we doorgaan met werken, met genieten en met leven!

L’Chaim ...op het leven.

Donderdag 6 mei 2021; 11.23 uur
Appje. Goede morgen Kearl. Was leuk gisteren. Man, man 85 we kunnen het gewoon niet geloven. Ik teken er voor om zo vitaal nog te zijn.

In de eerst volgende Hartkrant voor Senioren in Overijssel is Yvonne Hallema aan het woord.

Foto en gedeelde tekst Martin Meijerink