Dementie
De dochter van de seinhuiswachter!
De laatste tijd verliep de communicatie wat stroef. Dan weer was ze op de vaste telefoon niet bereikbaar, dan weer stoorde de verbinding met Skype. Ja, ik had een verplichte nieuwe internetprovider gekregen, dat was volgens haar de oorzaak van de mogelijke ruis tussen ons twee. Ik zocht de oorzaak ook nog bij mezelf, immers ik ben op leeftijd (82 jaar oud) en zij amper 62.
Oud, daarin werd ik bevestigd toen ik op een dag mijn pinpas kwijt was. Zie je wel dacht ik, die ruis komt door jou. Maar de laatste maanden stapelden de communicatie problemen tussen haar en mij zich echt op. De ruis bleef maar aanhouden. Ik sprak met haar af om samen te gaan eten en ze kwam niet opdagen. Ik bespeurde veranderingen in haar gedrag, Ze leek wel depressief, ze oogde moe en was boos op mij en haar omgeving.
Daar is toch meer aan de hand dacht ik. Onzekerheid, het niet nakomen van de afspraken, en het uiten van haar emoties namen toe. Veranderingen in haar gedrag en ook in haar geheugen? Toen ik met haar kinderen daarover sprak werden die boos op mij. Wat denk je wel, kijk naar je eigen gedrag, waren de reacties. Onze vriendschappelijke relatie brokkelde wat af. Jammer, maar deze week kwamen de kinderen zich verontschuldigen naar mij. Bij moeder was overduidelijk dementie geconstateerd.
Wanneer ik haar nu bezoek in haar zorghuis, dan tref ik een andere jonge vrouw aan. Ze streelt mijn handen en praat op gedempte toon en zegt lieve woorden. Ze berust in haar lot. Ik blijf haar bezoeken. Ze praat over haar vader die seinhuiswachter was geweest en die ze geholpen had met de spoorbomen neer te laten. Had ik haar signalen niet eerder moeten waarnemen? Maar ik stond toen daarin alleen. Moet ik mij alsnog verontschuldigen voor de te late opmerkzaamheid? Neen, deze ziekte sluipt gewoon bij iemand binnen met alle gevolgen van dien. Ik heb me zelf de opdracht gesteld, het in stand houden van onze vriendschap.
Kaartje Knip
PS: Ik schreef deze column november 2018. Nu heb ik afscheid van haar moeten nemen op afstand, maar de herinneringen blijven.