Borkum
Parijs is nog ver, maar de tourpool is wel eens beter gegaan. Op plek 1555 sta ik op de laatste rustdag.
Een week geleden was ik nog 19 plaatsen beter. Mijn probleem is dat ik wel vaak de goede renners heb, maar niet in het goede jaar.
Kijk, die Pidcock had ik vorig jaar al, maar toen deed ie niks. O’Connor had ik twee jaar geleden en toen haalde hij geen punten en vorig jaar wel, maar toen had ik ‘m dus niet. Magnus Cort, de Deen met de snor en soms met bolletjes, had ik in de Giro en zijn punten waren op anderhalve hand te tellen. Haig had ik vorig jaar ook en toen viel die. Dat zal ‘m toch niet nog een keer gebeuren dacht ik nog, maar al in de tweede (of derde) etappe was het raak en lag de Aussie op het asfalt.
Wel heb ik al 3794 punten en misschien zit een plekje bij de beste duizend er nog in. Parijs is nog ver. Een paar andere Assinks voorblijven is ook lekker. En ik heb Ganna en Küng nog voor de tijdrit. En in het algemeen klassement heb ik er acht van de eerste negen.
De mooiste etappe -die van Vingegaard- heb ik gemist. Deze jongen zat met de stichting 55+ op Borkum. Mijn eerste Duitse Waddeneiland ooit. En het was echt mooi daar op Borkum!
Een prachtig fietspad over de duinen met uitzicht op het strand en de Noordzee, dat hebben ze zelfs op Terschelling niet. En mooie gekleurde strandstoelen.
Alleen de terrormussen op het terras in Ostland waren vervelend, maar dat werd vakkundig weggespoeld met een Bitburger.
Bij Strandcafé Sturmeck waaide de Krombacher bijna van de tafel door de wind, maar wat smaken die Duitse biertjes lekker zeg.
Op de promenade ook, al is er geweld van een brutale meeuw met een geplaatste aanval op een Torte van een oude dame. Net Terschelling. En live muziek hè. Eerste liedje was Phil Collins, Another day in Paradise...
Parijs is nog ver. Borkum best dichtbij.
Hans Assink schrijft al jaren via Tekstbureau Piet. Piet staat voor Passie In Elke Tekst. Zijn boek Kollum is nog altijd te bestellen via assink@home.nl.