Column: Senioren Dromen!

Vroeger wanneer ik met vakantie ging, raadpleegde ik nauwkeurig de reisinformatie die ik had gekregen. Ook nu nog is en blijft het opletten geboden. 

Mijn verblijf in Porto (Portugal) met een bezoek aan Estacäo Säo Bente met zijn prachtige Azulejos in de mooie blauwe kleuren en de prachtige taferelen deden mij besluiten de trein naar Amarante te nemen. Ik koos voor de regionale trein, de trein die stopt op elk tussen gelegen station. Ik had Amarante gekozen omdat ik jaren geleden daar was geweest in die kleine stationsrestauratie met mijn lief, die inmiddels overleden is. 

De reis langs de Douro was goed verlopen en ik had heerlijk genoten van het voorbijglijdende landschap. De omroep in de trein gaf aan dat ik was aangekomen op het station van Amarante. Er was in al die jaren zo te zien weinig veranderd. Ik ging naar binnen en ik bestelde een Vino Tinto de Casa. Ik koos het tafeltje bij het raam met zicht op de brug over de rivier. De tweede rode tinto Douro deed mij wegdromen tot plots de deur van de stationsrestauratie openging. De volgende regionale trein was gearriveerd. 

Ze kwam binnen, knoopte haar jas los, hing die over de stoel naast de mijne, deed haar haar los en streek vlug door haar krullende haar. Ze sprak met een licht accent dat ik niet direct thuis kon brengen, Twents, ik wist het niet zeker. Waarom nam deze vrouw van middelbare leeftijd plaats direct naast het tafeltje waaraan ik zat? Ik nam een slok van mijn Vino Tinto de Casa en ik dacht waarom?

Alleen dat ze naast me aan mijn tafeltje kwam zitten maakte dat ik in een plotselinge waanzin op haar kikte. Een oude man heeft veel vrije tijd ter beschikking dacht ik. Een onverhoedse ontmoeting, met hopelijk een leuk gevolg was waar ik op hoopte. Ze bestelde witte port en ze vroeg of ik nog een wijntje wilde. Dat aanbod nam ik natuurlijk aan. Ze bestelde en ik nam waar dat ze het Portugees goed beheerste. Een warm en gelukzalig makend gevoel, kwam over me. 

De zon die door het grijze venster naar binnen scheen maakte mij loom, en bracht mij in een roes. Een roes die ik jaren geleden ook al eens was ondergaan. Ze vertelde dat ze na zevenentwintig jaar afscheid had genomen van Sjaak. Haar eerste jaren met hem waren bruisende jaren geweest, tot ze ontdekte dat er een ander was. Zijn nieuwe vriendin was de fles, waar hij niet van af kon blijven en zodoende was ze geremd en teleurgesteld geraakt. Ze had hem verlaten, wel in goed overleg, want zevenentwintig jaar vlak je niet zo maar even weg. 

Ze wilde haar leven weer op de rit krijgen en op het goede spoor. Het enige dat ik kon doen was knikken en ja zeggen. Haar mooie grote blauwe ogen gaven mij een inkijk en het leek dat ik een rol speelde in een film van Fellini. De tijd tikte door en voor ik het wist zat ik met haar aan de Prato da Dia, met nog een fles rode Douro tinto. O land achter de bergen, waar de dichter des Vaderlands Gerrit Komrij zijn roman schreef en ontdekte dat God achter de bergen woont. Het afscheid was abrupt, klaar wakker geen vervolgafspraak, alleen dat ze Rosa heette en in Roden woont. Er gaat geen trein naar Roden, maar mooi is dat ik weet dat een andere vriendin in Roden is opgegroeid: Ellen ten Damme. Wie weet neem ik nog eens een trein richting Roden, verkeerd spoor rijden is er niet bij. Maar treinreizen en dromen doe ik graag.

Kaatje Knip
Reactie knipkaatje@gmail.com