Column: Grensoverschrijdend?

OVERIJSSEL - Om binnen te komen op de afdeling hoef je alleen maar op een knop te drukken. Anders is het wanneer je de afdeling weer wilt verlaten dan heb je een code nodig. Wanneer ik op de afdeling ben aangekomen, komt hij op mij afgerend. Steekt zijn wijsvinger uit en roept: “paf, paf” en nog eens “paf, paf”. Heel vroeger ben ik nog eens met hem in de winter op jacht geweest. Zou hij me dan toch nog herkennen?

Het is altijd weer een bijzondere ervaring als ik op deze gesloten afdeling een bezoekje breng. Ze zit vandaag in de gezamenlijke huiskamer, en ik begroet haar. Angstig kijkt ze om zich heen en mijn begroeting komt niet bij haar over. Is het ook een bijzondere dag vraag ik mij af? Is er onweer op komst? In ieder geval er heerst wel onrust in de huiskamer. “Het spookt hier”, zegt ze, “ik wil naar huis.” Met huis bedoelt ze haar kamer. Ze trekt aan mijn jas en zegt: “kom, we gaan”. Ik wandel met haar over de gang naar haar eigen (huis) kamer. Ze loopt door naar haar slaapkamer, ik doe mijn jas uit en hang die over de stoel.

Wanneer ze na bijna 3 minuten nog niet terug is, kijk ik om de hoek van de deur die openstaat en ik zie dat ze op bed ligt. Op de lapjesdeken met haar blik op mij gericht, zegt ze luid en duidelijk: “Kom even naast mij liggen” Ik bedenk mij niet, doe mijn schoenen uit en leg mij op mijn linker zijde naast haar op haar bed. Wanneer ik lig begint ze over mijn haren te strijken en mijn wangen, en zegt herhalend: “mooi, mooi”. Ik hoor haar adem in en uitgaan en ik voel ook het kloppen van mijn hart. “Mooi, mooi” herhaalt ze. 

Rustig en vredig liggen we op bed. Voor haar, maar ook voor mij een moment van serene rust. Ja als Henk dit zou zien. “Hij was altijd al jaloers op jou”, zegt ze. Plotseling als door een bij gestoken komt ze overeind en zegt “nu is het wel mooi geweest.” Ze gaat naar de woonkamer, en ik zit op de rand van het bed en probeer zonder schoenlepel mijn schoenen aan te trekken. Dan hoor ik de stem van de verplegende die zegt: “Wat gebeurt hier?” Ik verklaar mijn gedrag. Ze haalt voor mij een schoenlepel, ik doe mijn schoenen aan en dan is er koffie. De afdelingsleidster besteed geen verdere aandacht aan mij. Bij het volgend bezoek bracht ik bij de afdelingsleidster dit ter sprake. “Maak je geen zorgen Kaatje” is haar opmerking. “Ze heeft er rust bij gevonden en dat voelt goed, voor jou toch ook?”

Kaatjeknip september 2021
Reactie? knipkaatje@gmail.com