Wie doet ons (mij) wat?

De groep die tot de gepensioneerden behoort zijn de 67+, zo is wettelijk vastgelegd. Mijn in de Lutte geboren en in Spanje wonende vriend Jan, kondigt zich steevast aan met "Hallo met pensionado Jan" wanneer hij maandelijks contact legt via FaceTime. Hij, Jan, is de negentig al voorbij. Maar zijn digitale vaardigheden bewonder ik. Moeilijk is het om leeftijdsgrenzen aan te geven, de een is met 65 opgebrand en vraagt om rust, de ander toont nog durf en inspireert anderen. De 100-jarige die ik deze maand bezocht oogde een en al fitheid en gezondheid. Pretoogjes, stralende blik en wat een alertheid.                        

Steeds meer bejaarden worden hoogbejaard. Ondanks dat de corona heeft toe geslagen is de boog der sterken aan het toenemen. Mensen met pensioen zetten de voordelen van het ouder worden graag in de etalage. De nieuw jaarkalender is al weer deels gevuld met verjaardagen, leuke verplichtingen (vrijwillig), de soos, bezoek aan het filmhuis, theaterbezoek en gezelschapsreisjes. Regeren is immers vooruitzien maar daar passen betere tijden bij. Die dagen zijn momenteel zeldzaam, maar de blik blijft gericht op de horizon ondanks de corona. Maar ook zomaar een dag niets doen past in de agenda. Je hoeft toch niemand verantwoording af te leggen als je eens een dagje helemaal niks wilt doen. Mijn kleinkinderen stimuleren mij en daar kijkt niemand van op, om zo af en toe een borreltje of een wijntje te drinken. Kleindochter zegt zelfs dat het goed is voor hart en bloedvaten. Niets moet, alles mag als je zo oud bent als ik. Mijn vrijvervoerskaart van de NS laat straks mogelijk weer toe dat ik een jaar lang op de afgesproken tijden gebruik kan en mag maken van de trein. Ook de vele kortingen die door instellingen en bedrijven worden aangeprezen bij aanschaf (koop) zijn bij ons ouderen van harte welkom. Maar de nadelen die ik bespeur zijn er ook. Mijn geheugen gaat achteruit. "Hoe heet die vrouw ook alweer?" Mijn botten worden brozer, maar mijn overbuur adviseert om magnesiumpoeders te gebruiken en warempel het voelt beter. Ik kan mijn plas niet zo lang ophouden, maar bedenk steeds dat ik, voor ik ergens naartoe ga, eerst mijn blaas ledig. Mijn tijd vliegt voorbij en ik voel dat het in mijn voordeel is. Geen tijd om aandacht te besteden en te denken aan het alleen of eenzaam zijn, geen tijd voor roddel en achterklap. Mijn gehoor geeft enige beperking, dat is niet erg want soms is het juist beter dat je niet alles hoort.                        

Er zijn bedrijven en instanties die ouderen maar knap lastig vinden. Ik merk dat gemeenten, hulpverleningsinstanties, zich keren tegen de ouderen, ook tegen die ouderen die over doorzettingsvermogen beschikken. Die ouderen die vechten tegen het sociale of ambtelijke onrecht dat hem of haar wordt aangedaan. Overheidsinstellingen en gemeenten, strooien nu met laptops en iPads zo blijkt. Schone schijn, want ze zitten te wachten totdat de digibeten zijn uitgestorven. Dan kunnen ze voortaan alles digitaal doen. De aanvraag voor een paspoort, het rijbewijs, en de belastingformulieren is voor velen van mijn leeftijdsgenoten een dikke brij. Men heeft laat, veel te laat die ouderen geschoold in hoe om te gaan met de computer. Ook nu met de coronasituatie wordt er nogal makkelijk omgegaan met wie eerst moet worden gevaccineerd. Maar ik blijf met mijn kop boven het maaiveld en laat mij niet onderdrukken of buiten sluiten. Het is mij gelukt om het rijbewijs te verlengen. Ook mijn nieuwe paspoort aanvragen is gelukt. Nu ga ik mij voorbereiden op de belastingopgave van afgelopen jaar. Lukt dat niet dan zijn er gelukkig de vrijwillig ouderenadviseurs (senioren) van de KBO – PCOB die je behulpzaam kunnen en willen zijn. Ik behoor tot de categorie lastige oudere ja. Ik ben van die generatie. Afgelopen jaren hebben wij de verhalen over vroeger opgeschreven en vastgelegd. Hoe wij onze vrijheid hebben teruggewonnen en het land weer tot groei en bloei hebben gebracht. Die generatie verdient waardering en respect. Wie doet mij wat? Ik beschik over een redelijke gezondheid. Heb de nodige veerkracht. Laat mij niet ondersneeuwen en laat mij zeker niet discrimineren. Ik blijf alert en waakzaam. Ik geef de strijd niet op, zeker niet als ik er van overtuigd ben dat mij onrecht wordt aangedaan. Als wij willen dan kunnen wij ouderen onze dromen blijven waarmaken. Op het bejaardenbankje hartje stad straks weer kijken en keuvelen met mijn Italiaanse en Twentse vrienden voelt goed. Ook het lidmaatschap van de ouderenbond geeft een goed en veilig gevoel. Samen zijn we sterk.

Kaatjeknip januari 2021

Reactie: E: knipkaatje@gmail.com

Kaatjeknip